Vers bloed: Wordt dit de titel van het bericht?

Even kijken of ik dit op de blog krijg...

Beste masterclassers,
hierbij de mail die ik een tijdje geleden schreef (5 februari) naar aanleiding van de discussie die we voerden omtrent 'geallochtoniseerd worden door goede bedoelingen'

Ik ben verheugd met het fundamenteel debat dat we nu voeren; zoals gezegd, moeten we dit op gestructureerde manier op de weblog opzetten.
Het gaat niet op dit probleem te verdringen want het is spontaan aangebracht en gegroeid; het legt ook een paradox bloot in de benadering van het probleem, waarvoor we niet blind kunnen blijven.
Maar misschien moeten jullie toch de dialectische kant van de zaak niet uit het oog verliezen ook.
Jullie zijn zelf op een cursus afgekomen die het stempel 'allochtoon' droeg - een stempel dat jullie nu te krap, zelfs discriminerend lijkt (een redenering waarvoor ik begrip heb).
Wij hebben gediscussieerd over zin en onzin van een boekje waarin jullie samen zouden staan. Maar laten we de zin daarvan ook niet vergeten. Sommigen onder jullie hebben zin in een rolmodel, anderen niet. Terecht vrezen sommigen van jullie te worden opgetrommeld voor een goeie zaak die vooral ons politiek correct denken moet voeden en jullie zou "allochtoniseren", want jullie zijn volkomen geïntegreerde individuen. Allemaal goed en wel. Maar vergeten jullie niet wat er voor jullie zelf op het spel staat? Is het geen goede gelegenheid om net voor zo'n boek een kritische tekst over deze paradox te schrijven? Jullie nu terugtrekken en vervallen in hyperindividualisme is, sorry dat ik het zeg, typisch een politiek van de individualistische kleinburger... en daar stoten jullie op een andere paradox. Hyperindivualistisch zijn helpt jullie ook niet vooruit. Beweer voor mijn part dat er geen allochtone gemeenschap bestaat behalve tussen onze westerse oren (zoals Saddie suggereerde), maar kruip in godsnaam in jullie pen om daarover waardevolle, kritische teksten te maken in plaats van in scepticisme te vervallen.
Mijn krant vandaag staat bol van de artikels over het alledaags racisme, de zaak Wouer van Bellingen, noem maar op. Er is in dit Vlaanderen enorm veel werk aan de winkel, en jullie moeten niet in jullie schelp kruipen ook, vind ik. Dat is een beetje makkelijk. Ik begrijp de kritiek op de Kifkif uitgave, maar ghettoïsering is natuurlijk nog iets anders.
Als we willen dat er in dit Vlaanderen van het alledaags racisme iets verandert, dan moeten jullie ook de uitdaging durven aan te gaan; het is een basis, een uitgangspunt, en daarna zal ieder van jullie die een waarlijk en echt schrijver is, ook doorgaan; want dat alleen is het verschil tussen schrijvers en anderen: schrijvers schrijven en publiceren, en nemen hun verantwoordelijkheid op in de maatschappelijke arena. Dat hoort tot de kerntaken van de hedendaagse schrijver (anders zat ik niet met jullie in deze werkgroep).
Dus: alle kritiek in acht genomen, laten we blijven werken om goede teksten te maken (en als we al een anthologie maken: asjeblieft, ga ervoor, schrijf teksten over deze paradoxen van een samenleving die jullie doodknuffelt...en kijk hoe mensen met gelijkaardige dubbele identiteiten reageren...!
Hopelijk geeft dit ook wat denkstof en 'a kick in your asses' om aan de gang te blijven...
Ik hoop dat we snel op de blog kunnen. En ik hoop op een goede workshop volgende keer, met veel goede teksten zodat we literair aan de slag blijven, want daar gaat het om.
Hartelijks
Stefan