Hallo Fatima,
Je hebt een uitleg, speciaal voor mij op de blog gezet. Wat lief van je! Het is zeer duideljk. Je hebt een goed geduld om een goed beschrijving van techniek te geven, hé? Bedankt.
Wel had ik die stappen reeds eerder gedaan om te kunnen bloggen, maar het was toen niet gelukt, bv. op die dag dat het bloggen blijkbaar niet werkte. Nu wel. Ik ben blij.
Ik moet nog dringend met Hai-Chay contact opnemen in verband met zaterdag.
Daag
Yildiz
[noot van de webmaster: Rachida heeft problemen om op de blog in te loggen, daarom post ik dit bericht van haar even onder mijn eigen naam]
Er is zoveel waarover ik had willen schrijven. Maar ik slaagde er niet de informatiestroom te ordenen en er klaarheid in te zien. Vandaar de stilte.
Ik had het willen hebben over Nawal El Saadawi. De Egyptische schrijfster van onder andere de Gesluierde Eva. Zoveel jaar geleden was zei voor mij een openbaring die mij en mijn beste vriendin Najat, ertoe aanzette een revolutie te ontketenen vanuit onze kamer in Borgerhout. De revolutie bleef theorie. Helaas.
Een aantal weken terug kwam El Saadawi in het nieuws. Deze stilaan bejaarde dame zou, op het ogenblik dat ze door Europa trok, in eigen land, door Moslimpuriteinen, ter dood veroordeeld zijn wegens een toneelstuk waarin ze een stakende God opvoert. Godslasterlijk volgens een aantal onwrikbare baardmannen.
Ik vroeg mij af waar de grenzen lagen voor een schrijver. En wie geeft die grenzen aan? Kan je over alles schrijven of blijf je van bepaalde zaken gewoon af? Bijvoorbeeld uit eerbied, uit de bekommernis niemand te willen kwetsen of gewoon uit lijfsbehoud?
Niet lang daarna een ander bericht, ditmaal over Tariq Ramadan. Kleinzoon van de Egyptische Moslimbroeders, in hoeverre hij dat gedachtegoed ook heeft overgeërfd, weet ik niet.
Dat hij niet onbesproken is, mag duidelijk zijn. Naar aanleiding van een debat over de interculturele, interreligieuze samenleving, was hij, zoals vaak gebeurd, uitgenodigd door een grote organisatie om te komen spreken in Brussel, op de ULB.
Dat was buiten de rector van de universiteit gerekend. Die vond namelijk dat hij zijn veto moest stellen.
Ramadan was niet welkom op de campus omdat “hij niet bijdroeg tot een harmonisch samenleven van de verschillende gemeenschappen. Iemand die niet bijdroeg tot de integratie van moslims.”
Ik vroeg me af of diezelfde rector een Bart de Wever ook de toegang zou weigeren. De Wever is volgens mij ook niet het toonbeeld van een bruggenbouwer tussen de verschillende gemeenschappen in dit kleine land.
Ramadan had bij mijn weten nooit opgeroepen tot een heilige oorlog. Het lijkt erop dat een veelvoud aan ideeën tolereerbaar zijn op voorwaarde dat ze niet teveel botsen met de gangbare meningen en opvattingen. Verrijkening en echte uitwisseling vertrekt niet op die basis. Echte uitwisseling is niet risicoloos omdat het de mogelijkheid met zich meebrengt dat je afstand kan doen van je eigen ideeën en je je de ideeën van de ander eigen zou kunnen maken. Dat is mijn gedacht.
En dan was er de massatrouw op 21 maart, op de internationale dag tegen het racisme.
21 maart 1960 Sharpeville, Zuid-Afrika. Zwart betoogde tegen het apartheidsregime. Blank vuurde.
69 doden.
De trouw dan op 21 maart 2007.
Yves De Smet van De Morgen vond de hele gebeurtenis van een aandoenlijke schattigheid. (DM 22 maart)
Wouter van Bellingen is uniek volgens Yves De Smet omdat hij zich niet wrokkig, vernederd of gefrustreerd opstelt, maar racisme countert met goedgemutstheid, een bulderlach en een positieve ingesteldheid.
Met een Bruegeliaans gebaar een snuit trekken tegen de onverdraagzaamheid, de kilte en de bitterheid..
Wel ja, laten we feesten en slempen en dansen en zoenen. Het leven moet niet altijd kommer en kwel zijn.
Iedereen heeft het gehoord.
Feesten tegen de onverdraagzaamheid, dat is de weg en niet dat wrokkig gedoe van gefrustreerde slachtoffers om werkgevers of verhuurders die zich racistisch opstellen voor de rechter te slepen.
Al lachend de strijd aanbinden tegen racisme.
Wordt een donkere vrouw door een groep jongeren uitgemaakt voor zwarte apin? Meest gepaste reactie volgens De Smet: een bulderlach van jewelste. Hoe verfrissend.
Een jong koppel met een kindje zijn op zoek naar een huurwoning in Mechelen. Ze hebben allebei een vast contract. Maar aan de telefoon doet hun vreemde naam telkens weer de huiseigenaar er plotseling aan herinneren dat er reeds een optie genomen werd op het appartement. Lachen! Choukran! Misschien moeten ze nog een grapje vertellen ter afsluiting van het telefoongesprek om aan te tonen dat ze joviaal en zeker niet wrokkig zijn na de zoveelste afwijzing.
Geen slachtoffers. Daar krijgen Vlamingen het zuur van.
Als ik De Smet mag geloven willen Vlamingen alleen op muziek hand in hand lopen.
Op z’n Bruegeliaans nog wel.
Maar als ik mij niet vergis, lachen de boeren die op de schilderijen de “boerenbruiloft” en “boerendansen” worden afgebeeld, niet.
Het lijkt alsof Bruegel ons iets wilde zeggen over de levensomstandigheden van de boeren aan het einde van de Late Middeleeuwen, begin van de Nieuwe tijd. Over armoede, ziekte en het feodale stelsel.
In welke wereld worden we wakker na het feest? Na de roes?
Zal de wereld er na dat gefeest en dat mooie zwart en wit en hand in hand er beter uitzien?
Begrijp me niet verkeerd, ik ben geen zuurpruim die tegen feesten en luchtigheid is. Maar het stuit me tegen de borst dat zo iemand als een Yves de Smet, die veilig in zijn Vlaanderenland zit, die nooit of te nimmer omwille van zijn afkomst, zijn huidskleur of zijn levensovertuiging uitgespuwd zal worden of gediscrimineerd, dat uitgerekend zo iemand ons, dus mij ook en al die anderen, de les spelt over hoe wij ons moeten gedragen wanneer we geconfronteerd worden met racisme en haat.
Het leven is geen feest. Ook al maakte Bruegel daar mooie schilderijen over.
Ik was dus redelijk gedegouteerd.
Zal de werkloosheid bij allochtonen teruggedrongen zijn? Zullen de uniefs en hogescholen volstromen met studenten met een niet-Vlaamse naam en zal de stad Antwerpen eindelijk inzien dat objectiviteit en professionaliteit niet afhangt van een stuk stof op je hoofd?
En dan die hele discussie over allochtone schrijvers. Over de zin of de onzin van zo een opdeling of zo een etiket. Over welke thema’s wel en welke niet. Over rolmodel zijn of juist niet.
Zeg eerlijk, je zou toch van minder beginnen te hyperventileren?
Zoals ik het zie is dat ik, als ik de kans krijg, wil schrijven over hetgeen ik ken, vertrekkend vanuit mijn referentiekader, met het doel iets te zeggen waarvan ik vind dat het zinvol is om over te schrijven. Dus sociaal betrokken en realistisch.
Die kunststroming ligt ondertussen ook al een tijdje achter ons, maar volgens de Flair komen alle trends wel eens terug, dus daarover maak ik me geen al te grote zorgen.
Rachida.
