het failliet van de regel van drie

dat was de titel van mijn opinie in DM van zaterdag 2 juni.
het is een regel die mij indertijd en zelfs vandaag nog zinnig en vooral noodzakelijk leek. maar ik ben me bewust van de onvolmaaktheid van deze regel. dat probeerde ik duidelijk te maken in dat stukje, alleen zijn 500 woorden wel heel weinig om dingen gezegd te krijgen.
Links, vrouw en lid van een etnisch-culturele minderheid. dat zijn de voorwaarden opdat ik stem op een kandidaat.
maar wat is links? tegenwoordig verkondigen de meeste partijen hetzelfde verhaal. het gaat over veiligheid, over de intoming van de stroom nieuwkomers door een strenger asielbeleid en het aanscherpen van de criteria voor gezinshereniging, het haast criminaliseren van 'gemengde' huwelijken wanneer er verblijfsrechten uit kunnen voortvloeien. Het gaat om de zogenaamde neutraliteit van de overheid die tot gevolg heeft dat gemotiveerde jonge studentes geen vrijwilligerswerk meer kunnen doen bij de Stad Antwerpen omwille van het dragen van de hoofddoek. Het gaat over diversiteit en feesten maar veel minder over het effectief bestrijden van ongelijkheid en racisme. Geen enkele 'linkse' partij durft werkgevers te confronteren met hun verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat mensen uit etnisch-culturele groepen evenredig in hun bedrijven aanwezig zijn. links staat voor progressief, open en strijdvaardigheid wanneer het gaat om de verdediging van de rechten van de zwakkeren in de samenleving. dat verhaal hoor ik niet meer van een partij als de Sp-a.
na de verkiezingen van gisteren is het duidelijk dat Vlaanderen geen zin heeft in links. Links heeft afgedaan. de Vlaming wil, zoals Herman de Croo in een reactie op de rampzalige uitslag voor zijn partij zei, een borstel die er nog grover doorgaat dan de vorige. een nieuwe borstel keert beter. Harder, grondiger, radicaler. Hebben Vlamingen een sadomasochistisch trekje?
Ik stem vrouw omdat ik het nog steeds een schande vind dat anno 2007 in heel West-Europa de vrouwelijke presidentes en premiers op één hand te tellen zijn. omdat ik vind dat vrouwen een andere aanpak hebben. daarmee zeg ik niet dat ze beter zijn dan mannen, het is gewoon een andere touch. oog voor andere gevoeligheden, andere invalshoeken.
net zoals met mensen uit een etnisch-culturele minderheid. Competentie is uiteraard wel belangrijk. Maar ik ga ervan uit dat vrouwen en mensen uit een etnisch-culturele minderheid even competent kunnen zijn als de mensen uit de meerderheidsgroep.
of even incompetent.
dan hebben we te maken met een slechte politica. niet gemaakt voor de politiek. het is dan ook onredelijk de oorzaak van die incompetentie te gaan zoeken in gender of in etnie.
en misschien is het dat wat er is misgelopen. dat de grote politieke partijen zich plots bewust werden van het groot kiezerspotentieel bij de nieuwe Belgen en dan maar gauw gauw een aantal exotica's op hun lijsten hebben gezet.
louter en alleen op grond van hun looks en achtergrond. Inhoud bleek minder belangrijk, althans, het was wel belangrijk dat deze exotica's niet afweken van het mainstream discours. ze moesten er vanbuiten exotisch uitzien, maar van binnen moesten ze zo wit zijn als Jef en Annemie en ze moesten zich vooral zo weinig mogelijk opwerpen als woordvoerders of verdedigers van de eigen gemeenschap. enkel de uiterlijke diversiteit is tolereerbaar. de regel van drie is niet volmaakt, maar goed, zolang dat evenwicht niet bereikt is, zolang er geen afspiegeling is van de samenleving in de politiek, hou ik mij eraan. ik verwees naar Rachida Dati, minister van justitie, de eerste vanuit de etnisch-culturele minderheid in Frankrijk. maar spijtig genoeg als lid van een rechtse partij van de harde lijn. alweer een bewijs dat de regel van drie niet zaligmakend is. ik ben gefascineerd door het personage Dati. een self-made woman die zelf haar weg zocht en zonder twijfelen recht op haar doel afging. een vrouw met een plan. opportunistisch tot en met, maar wat een durf! toch wat anders dan onze onzekere exotica's die zich nog al te vaak laten manipuleren door de partijen en geen kans krijgen om ook mee richting te geven aan de koers die er gevolgd wordt. die maar wat meezwalpen zonder goed te weten waar ze dit keer naartoe geleid zullen worden. Politiek is inderdaad niet voor doetjes.